Unha entrevista na que nos falan de Lois

É longa, pero MOI INTERESANTE

Entrevista a Santiago Romero (Rossmero) de "Radio Océano"

1- Como xurdiu Radio Océano?
Xosé Manuel Pereiro ( o irmán de Lois Pereiro) e eu , ambos os dous xornalistas estabamos moi interesados por todo o que xurdía en aqueles anos no panorama musical, que supoñía entón a vangarda dos grandes cambios sociais que estábanse a producir en España. Falamos de principios dos anos 80, cando a sociedade española vivía un verdadeiro Big Bang de liberdade tras décadas de ditadura e todo o que rodeaba á musica era o escaparate de aquela efervescencia. Entón, ao contrario do que sucede hoxe en día, que podes ter acceso inmediato a canto se fai no planeta a través de internet e das redes sociais, a información era clave. Nós viaxabamos frecuentemente a Londres, Amsterdam ou Berlín e iso nos daba unha gran vantaxe para descubrir con anticipación as tendencias que irrompían en Europa. Ese “Know how” se fusiono perfectamente ao cruzarnos con músicos brillantes como o guitarrista Pablo Iglesias. Radio Océano debuto case como unha broma no primeiro festival de rock coruñés, un dos pioneiros en España, en 1982. La recente aceptación do mensaxe do grupo obrigounos a tomarnos o grupo un pouco mais en serio, aínda que sempre tivemos o hándicap de non poder dedicarnos plenamente ao grupo por nosos compromisos profesionais como xornalistas.

2- Que os motivou para facer o tema de “Narcisismo”
Lois Pereiro era practicamente un membro máis de Radio Océano. Estivo sempre presente no proceso anímico e creativo do grupo e formaba parte do noso entorno persoal. Tiñamos unha gran admiración pola súa obra e pola súa visionaria actitude ante a poesía. O poema de “Narcisismo” é unha fermosa e durísima metáfora da adicción á heroína como un naufraxio persoal ante unha vida sen esperanzas. A unha distancia que ninguén de Radio Océano viviu coa mesma crueza que Lois, pero sen embargo era unha sensación coa que convivimos a noso arredor en aquela época. Pero máis ala de iso, era sobre todo un poema magnifico e supuxo o noso recoñecemento ao seu talento e á súa amistade. O tema foi gravado en Lisboa en 1984 e aínda que non figurou no LP editado por Radio 3 en 1986, foi incluído nunha selección dos mellores temas de rock galego publicado polo serllo DRO en 1997.

3- Como era a personalidade de Lois Pereiro? Que tipo de persoa era?
Sempre que escoito a canción “Perfect Day” de Lou Reed, acórdome de Lois. En aqueles anos tolos profesabamos a relixión do excesivo e a divida era máis vale queimarse que oxidarse. Lois, que sempre descubría unha fronteira antes que nos e era o aventureiro do coñecemento que sempre chegaba antes, nos mostrou á vez que o secreto non estaba no lume impulsivo que abrasa se non no xélido e fino bisturí que disecciona o alma. Lois era a furia conxelada. O seu pensamento era extremo, pero el era a elegancia en persoa.

4- Como ves o panorama musical e poético hoxe en día en Galicia?
O panorama musical, grazas ás novas tecnoloxías, é moito máis accesible para crear e gravar, aínda que resulta moito máis complicado que nos anos 80 poder vivir como músico. Creo que debido a internet é un mundo en transición no que apareceran novas vías. En canto ao poético, creo que segue predominando como entón a figura de poeta moi académico e vinculado xeralmente ao profesorado. A miña maneira de ver, non hai poesía sen una marcada Huesca da experiencia da vida e iso sempre escasea.


5- Como crees que influxo a persoa de Lois Pereiro e a súa poesía no panorama galego?
Hai unha verdade conmovedora na súa obra moi difícil de encontrar no panorama galego ou en calquera outro. Sen animo de ofender a nadie, recordo unha frase de Uxío Novoneyra: “Da gusto atopar a un poeta que non é profesor”

6- Sabemos que Lois era unha persoa un tanto escura en canto a súa poesía e que era consumidor de Heroína, unha droga se sabia moi pouco en canto ao seus efectos. ¿Como cres que influíu na súa obra?
Nos anos 80, tras a ditadura, vivimos unha desbordante explosión de liberdade. Para facer unha idea dos tempos que corría basta dicir que Radio Océano debuto tan só un ano despois do golpe de estado do 23F. As drogas se veian entón como unha parte inseparable de esa liberdade que non sempre supimos dosificar. Entón non sabiamos nada do Sida, nin da Hepatites C nin de tantas outras pragas que acabarían diezmando esa xeración de forma implacable. No caso de Lois, ademais de compartir con nos os mesmos signos dos nosos tempos, hai que contar que tivo a mala sorte de der una das vítimas da intoxicación por aceite de colza que arruíno a usa vida moi Xove, cando mais esperanzas abrigaba, a heroína foi no seu caso tamén un tratamento paliativo. En calquera caso, a súa experiencia coas drogas foi sempre íntima, discreta, espiritual e atormentada.

7- Para rematar, en que ambientes movíase o poeta? Con que tipo de persoas relacionábase no seu dia a dia?
Cando lle coñecín en Madrid, a finais dos 70, era moi cosmopolita, aínda que á vez foi sempre unha persoa solitaria e ensimesmada nas súas lecturas. Ao seu arredor podían encontrarse sempre á xente máis en vangarda. Recordo unha anécdota na súa casa, co seu amigo Antón Patiño, hoxe un gran artista, entón empezando a interesarse pola pintura, que contaba a súa primeira experiencia en Nova York, se había quedado en uno de aqueles míticos albergues YMCA, que nos só coñeciamos polas letras das cancións, e o primeiro que había encontrado ao entrar era un ex veterano de Vietnam xogando nun corredor co seu ollo de cristal. Lois era unha persoa con unha gran erudición, pero non era un excéntrico nin tampouco alguén a quen gustase ser o centro de atención. Era unha persoa reservada có que un podía pasarse unha noite enteira conversando na tranquilidade da súa casa, sentíndose á vez en calquera rincon de Nova York, Marrakech ou Berlín.

JUAN ANDRÉS CAMPOS ESTÉVEZ, 4º A ESO