8 feb 2011

Unha carta de amor


Conversas ultramarinas é un dos diarios inéditos ata o de agora (aínda que está a piques de ser publicado por E.Positivas) do poeta Lois Pereiro.

Os textos que aparecen son cartas escritas en 1995, pouco antes de que Lois P. morrera, e a súa destinataria era a muller á que sempre amou: PIEDAD R. CABO, que se atopaba por aquel entón en Norteamérica.

Conversas ultramarinas mistura o galego co castelán e con fragmentos en francés, inglés e alemán.


AQUÍ TEDES UNHA DAS CARTAS:

6-4-95 (02.30 AM)

My Dear P.:

This is not a new and simple declaración of my love. Sería absurdo, aburriría a Cristo, después de tantas otras en todos los idiomas, de otros y otras en todos los lugares del mundo, pronunciadas por muertos y por vivos.

Esto es muy diferente.

No puede ser ya una declaración marcada por el tiempo o el espacio. Hemos sobrepasado la barrera de esa "duración" de que habla Handke, porque en el fango de todas las nostalgias, visiones, contaminación mutua, imágenes creadas y compartidas, sin ruido y sin furia en que estamos metidos hasta el cuello, eso que otros llaman amor no es suficiente: como una sentencia cumplida hace ya tiempo. Todo lo que alguna vez fue nuestro no puede existir más que en nuestra sangre que sigue su camino guiada por las venas de cada uno entremezcladas sólo en el cerebro. No somos siameses, pero tú tienes mi alma y yo la tuya, sin que sepamos nosotros cómo y cuándo. Y el mundo vive ahí fuera con sus turbulencias sin afectar seriamente a las nuestras. Cruzadas las barreras, superados los límites, olvidados los años, desde playas desiertas en Bretaña, desde hoteles ambiguos, desde el silencio que no necesita de más palabras que las que casi nunca se pronuncian, de miradas que nunca significan algo distinto a la luz que las baña, en innumerables sueños cruzados, en el contacto leve que a veces queremos permitirnos, el mundo sigue girando indignado con nuestra indiferencia.

Tu ausencia o tu presencia sólo altera mi vida o mis deseos pero no podría interrumpir ni un solo instante una conversación continua que invade mi cerebro y forma mi memoria, aunque esa ausencia llegase a ser eterna.

Lo que fuimos o lo que somos va camino de ser intenso y duro, indefinible pero sin duda eterno, que es lo que dura la vida de un hombre que no se resigna aunque la muerte lo espere.

La verdadera duración del Tiempo es algo que un simple amor no puede concebir entre sus márgenes, no es capaz de acoger en sus entrañas tanta imagen vivida, tan pocas palabras para decir tanto, ritos y gritos sin alzar la voz como los que tú y yo llegamos a crear, juntos o separados, da lo mismo.

Este será el poema prometido en el lecho de mi resurrección o pacto con el diablo, ¿quién lo sabe? Pero no sería el último aunque las manos se me volviesen en ramas secas o el cerebro una ciénaga.


Comentario da carta:

Esta carta, dirixida a Piedad R. Cabo,a súa amada, está datada o día 8 de Marzo do ano 1995, escrita en castelán con fragmentos en distintos idiomas como Inglés, Francés, Alemán... Durante toda a carta, Lois Pereiro fala do tempo e de como transcorre cando un está namorado.

Nesta carta non fala simplemente de todo o que sente por Piedad, non é simplemente unha declaración de amor (“This is not a new and simple declaration of my love”), senón de todo o que comparte e compartiu con ella; as imaxes, os recordos, todos os obstáculos e barreiras que pasaron xuntos, de como -pase o que pase no exterior- mentres eles dous estean xuntos serán indiferentes e inconscientes do sucedido...
Volvendo a mencionar o tempo, ao final da carta, descríbeo coma algo que o amor non pode concebir, porque non pode condensar tantos recordos, imaxes e voces xuntas...

Patricia Freire e Alejandro Pérez

1 comentario:

sofia dijo...

He unha carta moi romantica , a que non lle gustaria que lle escribisen isto?¿