ALGÚNS RELATOS

Tamén dedicamos ben tempo a crear historias

INTERNO

Comeza outro día. O primeiro que escoito: o despertador. Parece mentira que un instrumento tan simple como pode ser un reloxo que fai ruído cando as agullas chegan a unha posición anteriormente marcada, poida facer tanto dano e entristecer tanto a unha persoa coma me pasaba a min. Que a máquina soara co mesmo son tódolos días significaba que aínda seguía alí metido, nese internado. Desde o ano 2004 levo aquí pechado, sen poder saír pola miña conta. Non podo xogar con nenos da miña idade, porque son algo tímido. Ademais, non teño tempo porque aquí, antes de rematar unha cousa xa tes que estar comezando a seguinte. Vestinme e prepareime para ir tomar o almorzo.
Outro día máis comendo as noxentas torradas que preparan as cociñeiras; por non falar do leite que nos dan a beber, que parece que leva caducado máis dunha semana. Pero ninguén se pode queixar, e menos eu, que segundo Susan (a directora), só son un neno pequeno sen esperanzas nin soños.
As clases pasaron bastante rápidas hoxe, especialmente a de ciencias naturais, algo atípico para min. Quizais sería porque o profesor non se daba conta de que ninguén estaba facendo os deberes, excepto Carla, a nena máis aplicada da clase.
Despois de cinco horas estudando, chegou a hora da comida. Hoxe, como tódolos mércores, había lentellas de primeiro e puré de xudías e cabaza de principal. Coma sempre, o postre estaba restrinxido, Gustaríame que algún día puxeran algunha lambetada, pero eu só son un neno pequeno.
Cando acabei de comer, fun ao meu cuarto facer os deberes. A tristeza invadíame. Ao meu compañeiro, Tomás, adoptárono hai dous días. Parece mentira que un sentimento tan simple coma a trsiteza poida manipularte de tal forma que che obrigue a quedarte no teu cuarto sen facer nada para coñecer xente ou calquera outra cousa que a un neno da miña idade lle gustaría facer. Os nenos maiores contáronme unha historia dun neno que se volvera bipolar. Din que un rapaz chamado Luis tiña medo de saír do su cuarto. Estivo tres semanas pechado no dormitorio porque lle dixeron que saía dun monstro o ía comer. Luis non comía, non bebía... O seu corpo non aturou esas situacións e ao final morreu. A primeira vez que mo contaron pensei en como o medo pode controlar a unha persoa e facer que esta a “obedeza”. Ao principio pensei que era un conto verdadeiro, pero despois deime conta de que era todo unha mentira para asustarnos.
Cando xa estaba terminando os deberes, chegou Susan.
-Ven comigo. Pero primeiro peitéate un pouco e pon outra camisa máis elegante.
- Pero, ¿que pasa?
-Ti apura. Espero que che guste o que che teño preparado.
O primeiro que me pasou pola cabeza foi a idea de que a directora me ía presentar ao meu compañeiro de cuarto novo. A idea sorprendeume bastante. Pero a verdadeira sorpresa foi que Susan tiña preparada unha entrevista para min. A alegría invadiu o meu corpo.
Despois de media hora de conversación, a parella decidiu adoptarme. ¡Que ilusión me fixo! Todas as entrevistas que fixera saíran mal. Ninguén me quería por ser estranxeiro. Ninguén quería na casa a un neno coreano. Pero despois de moitos, encontrara a unha familia na que encaixaba.
Un mes despois, xa estaba todo preparado para a miña partida. Os últimos días antes de irme eu estaba que non podía comigo de felicidade impaciencia.
Chegou o día. O 27 de agosto era cando meus “pais” me ían adoptar. Despedinme de todos os do internado e marchei.
Cando cheguei á casa, ensináronme o meu cuarto. Era unha habitación escura e fría que non me gustaba, pero sabía que ao final me acabaría convencendo.
Era domingo. Debía prepararme porque o seguinte día tiña que comezar o colexio. Tiña moitas ganas de ir a un novo centro no que puidera relacionarme con xente nova.
Ao día seguinte todo cambiou. Levábame ben con todos os profesores, pero parecía que aos nenos non lles gustaba. No recreo, uníronse todos e pegáronme. Deixáronme cun ollo morado e o outro azul. Por enriba, os pais adoptivos non eran como eu esperaba. Cando cheguei a casa, eles estaban comendo.
-¿Onde está meu cuarto?- preguntei.
-Prepárate ti o que queiras -dixo Sonia-. Nós non che vamos preparar nada.
Coma non tiña opción , collín un puco de queixo e membrillo. Non mo podía crer. Sonia e Diego foron moi amables comigo nas entrevistas. Despois de comer, sen ningunha razón, Diego pegoume no ollo que xa me deran pola mañá.
-Das noxo, coreano.
Fun correndo á miña habitación. Collín o teléfono e chamei ao internado.
-Susan, quero volver. Estes pais péganme e trátanme mal. Quero volver alí.
-Agora non podes volver. Non será tan malo, tranquilo.
Colguei o teléfono.
Dez meses despois, xa non aguantaba máis. No colexio, pegábanme, na casa, pegábanme. Entón, decidín fuxir. Collín un pouco de comida e roupa. Ía volver ao internado. Pero perdinme. Non sabía onde ir, e decidín dirixirme a un comedor social. Alí dábanme de comer todolos días. Non tiña a ninguén. Non sei como puiden pensar que alguén me pode querer. Só son un neno poequeno e por riba coreano.
Levaba dous meses só, pedindo diñeiro e durmindo nas rúas.
Pero o 27 de agosto todo cambiou. Unha muller duns trinta anos preguntoume de onde era e por que estaba nesa situación. Conteille todo e deille moita pena. Díxome que fora á súa casa. Era preciosa. Era un piso nun edificio moi alto na Coruña. Á muller gusteille e despois de dicirllo aos seus pais e ao seu marido, decidiu acollerme con ela.
Parece mentira como pode cambiar a vida dunha persoa nun ano. Agora levo tres anos con Laura e a súa familia. Penso que este é o meu fogar e que sempre tiven que estar aquí.

Helena Fernández Vales

Picando aquí podedes ler outros relatos que nos fixeron suar.