"Ós meus, as miñas , ós do meu sangueherdado ou compartido en vidas paralelas.
A eles, e sobre todo a elas, todas elas, que
me reafirman na vida e nas palabras que seguen".
Esta é a dedicatoria que fai Lois Pereiro no inicio do seu libro Poesía última de amor e enfermidade, para as persoas que el amou e as que o amaron a el. Dános e transmítenos un sentimento de felicidade porque conseguiu o que andaba buscando: sentirse amado. Ese sentimento retransmítenllo os seus amigos, as súas amigas, os seus familiares, e elas, as que foron as súas amadas-amantes...
Grazas a todos séntese completo e amósao en todas as palabras que escribe.
Filosofando un pouco poderiamos dicir que Lois Pereiro se sentiu cheo, vivo, alegre, compracido e feliz de que se cumprira o que el quería na vida : sentirse amado. QUE BEN SENTIRSE ASÍ!
A miña opinión respecto a este poema é que está cheo de agradecementos ás persoas que o quixeron por axudarlle a cumprir o seu máximo obxectivo na vida: a felicidade.
Patricia Freire
No hay comentarios:
Publicar un comentario