E segue comentando Patri 2

"A Ti, única desde por e para sempre,
fagas o que fagas, ou esteas onde esteas
para Ela, que me reanudou sen dor entre
poemas; todo o que podo e que aínda teño
por Ela, Ela e Ela,
á miña beira sempre, e eu nelas
e a todas Elas, as que foron ,son e serán
obxecto e causa
deste amor que resucita ilimitado".

Intentarei explicarvos que sinto eu con esta dedicatoria que aparece nunha das partes do libro Poesía última de amor e enfermidade.
Esta é a dedicatoria que Lois Pereiro lle fixo ás súas amadas, pero en especial a unha. A Ela (con maiúsculas... por ser MOI IMPORTANTE) van dedicadas todos os poemas de amor porque di que con Ela o tempo se para e el é feliz. Fainos ver que esa muller lle dá cariño e forzas estea onde estea. Tamén nos di que Ela é polo que escribe este poema: Ela é obxecto e causa.
Outra interpretación que se lle pode atribuír é que él viviu unha etapa na que non podía escribir porque non tiña imaxinación... pero apareceu na súa vida unha muller, única para el, coa que a inspiración volveu á súa vida.
Pero na última parte esa muller que el dicía que era única, parece que en certa maneira deixa de selo. Nese último fragmento aparecen outras mulleres, das que non coñecemos nada, pero di e fainos ver que con elas tamén pode inspirarse e escribir.
Esta dedicatoria deixa moitas dúbidas e preguntas respecto ao autor, Lois Pereiro: Sería un mullereiro? Non existirían en realidade esas "elas"? ¿Habería (como explico na miña interpretación) ese tempo no que o autor non podía escribir? ¿Serán "elas" certamente a súa inspiración? Non o sabemos. Pero o que si sabemos é que Lois Pereiro pode sorprendernos sempre un pouco máis.
Vós, que entendedes??????????????
Patricia Freire