É o turno de Alex

"Soir. La femme qui est derrière moi
me regarde á travers du miroir que j'aie
dévant ma face. Soir. Et le soleil brule nos ames.
Le désir chante. Et moi, maintenant, tout hereux d'être vivant.
Quérote. Soir. Serán. A muller que teño detrás obsérvame
polo espello que hai xusto diante miña. Serán.
O sol está a arder nas nosas almas. Canta
o desexo. E eu, agora, feliz de seguir
vivo. Je t'aime. Serán. Escribo
isto con calma e sigo
sendo o mesmo, ou
iso penso.
Creo".
Este poema, escrito por Lois Pereiro no seu libro Poesía última de amor e enfermidade, é unha especie de caligrama con forma uterina. Lois P. construíuno así porque: "Debo soñar desperto en todo o que hai de erótico na terra. Ser amable, levemente perverso; e aproveitar a gratuidade da beleza."

O poema contén, na súa primeira parte, os versos en francés e despois tradúceos a galego. A lingua francesa ten os esteriotipos de amor e paixón, por iso creo que é utilizada neste poema, para expresar eses sentimentos e reforzalos.

O poema describe unha escena na que un home se está a observar a si mesmo nun espello e unha muller, xusto detrás del, estao a mirar a través dese espello. Describe como as súas almas arden polo sol e que o desexo canta, expresando claramente a paixón que hai entre os dous.

Ao longo do poema, describe un momento do día: "le soir", o serán, o atardecer, co obxectivo de incrementar o significado deses sentimentos, xa que ese momento do solpor tamén está relacionado co amor, co instante no que os namorados se atopan, coa paixón en fin.

Alejandro Pérez