Música para Lois

Aquí podedes escoitar unha canción dun grupo de PUNK galego, Radio Océano, escrita coa letra dun poema de Poesía última de amor e enfermidade de Lois Pereiro ("Narcisismo").

Lois Pereiro tivo varias colaboracións con ese grupo. Dentro de pouco contarémosvos algo interesante. De momento... escoitade!

Prayer (Pregaria)

Así é o título deste poema que agora nos comenta Nerea:

Prayer
Agora pecha os ollos
e imaxina
que o que escoitas
é unha pregaria atea
dirixida a ti na escuridade
por unha voz invisible e perdida
nos tempos dun amor
ritualizado

Escoita como atravesa o silencio
ese rumor carnal desesperado
que se achega nocturno á túa existencia
contaxiado cos seus os teus desexos
e penetrando en ti vaise asentando
inaudible e fatal
nas túas entranas
xullo, 95

Trátase dun poema escrito por Lois Pereiro no que se narra unha relación na que el se está a dirixir á persoa coa que mantén esa relación.
Para “camuflar” esa relación utiliza como recurso a relixiosidade, que se pode apreciar xa no título “PRAYER”, que significa pregaria. Tamén fai referencia ao prohibido desa relación, ao relacionar a pregaria coa palabra “atea”, que ten un significado totalmente oposto.

Eu interpreto así este poema de Lois Pereiro. E vós? Nerea López

Seguimos con Lois Pereiro

Xa case vén sendo da familia. Seguimos con el e aínda estaremos un tempiño porque Lois Pereiro dá para moito e por riba estanos gustando...

Agora coméntovos eu un poemiña que me gustou moito:

Outro poema de amor
El xa non sentía nada alí deitado
e ela tampouco ó velo.
Preguntouse se o amara algunha vez
mentres vía o seu sangue a caer na alfombra
que ela, sempre ela, tería que limpar cando o levasen.

A interpretación que eu lle dou a este poema é:
Os personaxes son unha parella, que pode ser que convivan xuntos. Ela é a encargada das tarefas da casa... Pero a súa relación, non sabemos por que motivo, foise desgastando, e el farto da súa vida, suicidouse. Ela, cando o ve alí tirado, enriba da alfombra, xa non sabe se o quixo algunha vez, nin tan sequera se o botaba de menos; simplemente pensa que terá que limpar a alfombra, facer ese traballo cotián... e iso é o único que ocupa o seu pensamento. Polo que máis parece que o poema debería titularse: OUTRO POEMA DE DESAMOR.
Non credes? Que opinades? Patricia Freire

EPITAFIO

Estas palabras, tomadas dun poema de Lois Pereiro, están escritas na súa tumba, no cemiterio de Santa Cristina do Viso (O Incio):

"Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria".

Que pensades que queren dicir? Atrevédevos a opinar!

É o turno de Alex

"Soir. La femme qui est derrière moi
me regarde á travers du miroir que j'aie
dévant ma face. Soir. Et le soleil brule nos ames.
Le désir chante. Et moi, maintenant, tout hereux d'être vivant.
Quérote. Soir. Serán. A muller que teño detrás obsérvame
polo espello que hai xusto diante miña. Serán.
O sol está a arder nas nosas almas. Canta
o desexo. E eu, agora, feliz de seguir
vivo. Je t'aime. Serán. Escribo
isto con calma e sigo
sendo o mesmo, ou
iso penso.
Creo".
Este poema, escrito por Lois Pereiro no seu libro Poesía última de amor e enfermidade, é unha especie de caligrama con forma uterina. Lois P. construíuno así porque: "Debo soñar desperto en todo o que hai de erótico na terra. Ser amable, levemente perverso; e aproveitar a gratuidade da beleza."

O poema contén, na súa primeira parte, os versos en francés e despois tradúceos a galego. A lingua francesa ten os esteriotipos de amor e paixón, por iso creo que é utilizada neste poema, para expresar eses sentimentos e reforzalos.

O poema describe unha escena na que un home se está a observar a si mesmo nun espello e unha muller, xusto detrás del, estao a mirar a través dese espello. Describe como as súas almas arden polo sol e que o desexo canta, expresando claramente a paixón que hai entre os dous.

Ao longo do poema, describe un momento do día: "le soir", o serán, o atardecer, co obxectivo de incrementar o significado deses sentimentos, xa que ese momento do solpor tamén está relacionado co amor, co instante no que os namorados se atopan, coa paixón en fin.

Alejandro Pérez

E segue comentando Patri 2

"A Ti, única desde por e para sempre,
fagas o que fagas, ou esteas onde esteas
para Ela, que me reanudou sen dor entre
poemas; todo o que podo e que aínda teño
por Ela, Ela e Ela,
á miña beira sempre, e eu nelas
e a todas Elas, as que foron ,son e serán
obxecto e causa
deste amor que resucita ilimitado".

Intentarei explicarvos que sinto eu con esta dedicatoria que aparece nunha das partes do libro Poesía última de amor e enfermidade.
Esta é a dedicatoria que Lois Pereiro lle fixo ás súas amadas, pero en especial a unha. A Ela (con maiúsculas... por ser MOI IMPORTANTE) van dedicadas todos os poemas de amor porque di que con Ela o tempo se para e el é feliz. Fainos ver que esa muller lle dá cariño e forzas estea onde estea. Tamén nos di que Ela é polo que escribe este poema: Ela é obxecto e causa.
Outra interpretación que se lle pode atribuír é que él viviu unha etapa na que non podía escribir porque non tiña imaxinación... pero apareceu na súa vida unha muller, única para el, coa que a inspiración volveu á súa vida.
Pero na última parte esa muller que el dicía que era única, parece que en certa maneira deixa de selo. Nese último fragmento aparecen outras mulleres, das que non coñecemos nada, pero di e fainos ver que con elas tamén pode inspirarse e escribir.
Esta dedicatoria deixa moitas dúbidas e preguntas respecto ao autor, Lois Pereiro: Sería un mullereiro? Non existirían en realidade esas "elas"? ¿Habería (como explico na miña interpretación) ese tempo no que o autor non podía escribir? ¿Serán "elas" certamente a súa inspiración? Non o sabemos. Pero o que si sabemos é que Lois Pereiro pode sorprendernos sempre un pouco máis.
Vós, que entendedes??????????????
Patricia Freire

Agora comenta Patri 1

"Ós meus, as miñas , ós do meu sangue
herdado ou compartido en vidas paralelas.
A eles, e sobre todo a elas, todas elas, que
me reafirman na vida e nas palabras que seguen".

Esta é a dedicatoria que fai Lois Pereiro no inicio do seu libro Poesía última de amor e enfermidade, para as persoas que el amou e as que o amaron a el. Dános e transmítenos un sentimento de felicidade porque conseguiu o que andaba buscando: sentirse amado. Ese sentimento retransmítenllo os seus amigos, as súas amigas, os seus familiares, e elas, as que foron as súas amadas-amantes...
Grazas a todos séntese completo e amósao en todas as palabras que escribe.

Filosofando un pouco poderiamos dicir que Lois Pereiro se sentiu cheo, vivo, alegre, compracido e feliz de que se cumprira o que el quería na vida : sentirse amado. QUE BEN SENTIRSE ASÍ!

A miña opinión respecto a este poema é que está cheo de agradecementos ás persoas que o quixeron por axudarlle a cumprir o seu máximo obxectivo na vida: a felicidade.

Patricia Freire

Unha carta de amor

Conversas ultramarinas é un dos diarios inéditos ata o de agora (aínda que está a piques de ser publicado por E.Positivas) do poeta Lois Pereiro.

Os textos que aparecen son cartas escritas en 1995, pouco antes de que Lois P. morrera, e a súa destinataria era a muller á que sempre amou: PIEDAD R. CABO, que se atopaba por aquel entón en Norteamérica.

Conversas ultramarinas mistura o galego co castelán e con fragmentos en francés, inglés e alemán.


AQUÍ TEDES UNHA DAS CARTAS:

6-4-95 (02.30 AM)

My Dear P.:

This is not a new and simple declaración of my love. Sería absurdo, aburriría a Cristo, después de tantas otras en todos los idiomas, de otros y otras en todos los lugares del mundo, pronunciadas por muertos y por vivos.

Esto es muy diferente.

No puede ser ya una declaración marcada por el tiempo o el espacio. Hemos sobrepasado la barrera de esa "duración" de que habla Handke, porque en el fango de todas las nostalgias, visiones, contaminación mutua, imágenes creadas y compartidas, sin ruido y sin furia en que estamos metidos hasta el cuello, eso que otros llaman amor no es suficiente: como una sentencia cumplida hace ya tiempo. Todo lo que alguna vez fue nuestro no puede existir más que en nuestra sangre que sigue su camino guiada por las venas de cada uno entremezcladas sólo en el cerebro. No somos siameses, pero tú tienes mi alma y yo la tuya, sin que sepamos nosotros cómo y cuándo. Y el mundo vive ahí fuera con sus turbulencias sin afectar seriamente a las nuestras. Cruzadas las barreras, superados los límites, olvidados los años, desde playas desiertas en Bretaña, desde hoteles ambiguos, desde el silencio que no necesita de más palabras que las que casi nunca se pronuncian, de miradas que nunca significan algo distinto a la luz que las baña, en innumerables sueños cruzados, en el contacto leve que a veces queremos permitirnos, el mundo sigue girando indignado con nuestra indiferencia.

Tu ausencia o tu presencia sólo altera mi vida o mis deseos pero no podría interrumpir ni un solo instante una conversación continua que invade mi cerebro y forma mi memoria, aunque esa ausencia llegase a ser eterna.

Lo que fuimos o lo que somos va camino de ser intenso y duro, indefinible pero sin duda eterno, que es lo que dura la vida de un hombre que no se resigna aunque la muerte lo espere.

La verdadera duración del Tiempo es algo que un simple amor no puede concebir entre sus márgenes, no es capaz de acoger en sus entrañas tanta imagen vivida, tan pocas palabras para decir tanto, ritos y gritos sin alzar la voz como los que tú y yo llegamos a crear, juntos o separados, da lo mismo.

Este será el poema prometido en el lecho de mi resurrección o pacto con el diablo, ¿quién lo sabe? Pero no sería el último aunque las manos se me volviesen en ramas secas o el cerebro una ciénaga.

Comentario da carta:

Esta carta, dirixida a Piedad R. Cabo,a súa amada, está datada o día 8 de Marzo do ano 1995, escrita en castelán con fragmentos en distintos idiomas como Inglés, Francés, Alemán... Durante toda a carta, Lois Pereiro fala do tempo e de como transcorre cando un está namorado.

Nesta carta non fala simplemente de todo o que sente por Piedad, non é simplemente unha declaración de amor (“This is not a new and simple declaration of my love”), senón de todo o que comparte e compartiu con ella; as imaxes, os recordos, todos os obstáculos e barreiras que pasaron xuntos, de como -pase o que pase no exterior- mentres eles dous estean xuntos serán indiferentes e inconscientes do sucedido...
Volvendo a mencionar o tempo, ao final da carta, descríbeo coma algo que o amor non pode concebir, porque non pode condensar tantos recordos, imaxes e voces xuntas...

Patricia Freire e Alejandro Pérez

Un mal día na vida de Ramón

Bueno, isto é unha historia á que eu lle engadín unha introdución e un final. Animádevos a lelo e espero que vos guste.

Helena Fernández Vales.

Lois Pereiro en directo e MAIL ART para Lois

Aquí tedes un recital que Lois Pereiro deu nun pub da Coruña (O pub Moka) hai anos. En vivo e en directo!!!

Na imaxe tedes o selo de Correos que se pretendeu facer arredor da celebración deste autor pero... que finalmente se prohibiu!!! Que por que se prohibiu? Pois entrade neste enlace para saber a causa... e de paso PODEDES ENVIAR UN "MAIL ART", (xa tedes experiencia no tema) con poemas de Lois Pereiro e empregando o seu selo, a Isla Kokotero -León-.

Un poema de LOIS PEREIRO

Son Juan Picos (Rony) de 4ºA e estou aquí para facer un comentario dun poema de Lois Pereiro que me gustou moito.
Creo que é un poema moi bonito, que me fai lembrar a miña moza posto que fala dun amor que o fai sufrir e non parar de pensar nel, fala tamén de alguén a quen quere moito...
Afirma que o que lle ocorra á persoa amada tamén lle ocorre a el: sufrimento, gozo...
Penso que trata dunha persoa que deposita todo o seu tempo, amor, paixón... na persoa que ama e a quen nunca esquecerá.
Hai moitas palabras que resaltan o que sente o eu-poético que poderían ser ditas a unha persoa para conquistala. E agora, nen@s, dedícadelle este poema á persoa que queirades, así como eu llo dedico a Claudia. Un bico enorme.

"Explórote cos ollos"

Poesía última de amor e enfermidade

Explórote cos ollos
descúbrote por dentro
profanando o teu sangue que levo ó meu desexo
paséome por ti
examino os teus procesos
orgánicos
mátote e morro en ti
máis docemente

ou mellor
inocúlame ti a min
veleno dos teus dentes
mergúllate no meu sangue
inxéctate nas veas
que te observan

e xa doente dóeme
a túa dor no teu desexo
berrando en cada óso
e a túa morte
mátame e resucítame
para ó final
morrerme

morre en min
sobrevive
letal amor
que nunca perde
o alento
coa súa sede de amor
e os seus cinco
sentidos
Lois Pereiro

Grafitti de Lois Pereiro: 2ª parte

Como isto de Manuel Grueiro vai por entregas, aquí tedes a 2ª parte do seu grafitti, que quedará gardado neste blog para a posteridade xa que no muro........ !!! En fin... el saberá...
Vai.
Gústavos?

Giniel De Villiers, ¡¡Ese gran piloto!!

Quero felicitar a David Vidal pola claridade e a precisión da súa entrada invitando a participar neste blog a tódolos alumnos do centro. E quero facelo aquí, no canto de facelo en comentarios, para que todos o poidan ver á primeira, sen necesidade sequera de picar o enlace. A necesidade xa é miña, de darlle os parabéns a David e mais ós outros alumnos que sosteñen, da maneira que sexa, este sitio da rede.

¿E que ten que ver isto cos pilotos de rallyes?

Pois nada. O de Giniel De Villiers vén agora.

Probablemente moitos de vós saibades que Carlos Sainz gañou o setembro pasado, por 2ª vez, o Rallye da Seda, disputado en Moscova. ¿Como faría para gañarlle a semellante piloto?

Ollade aquí un extracto da noticia da axencia EFE, publicada por La Voz de Galicia naqueles días (tradúzoo ó galego):

"O piloto español Carlos Sainz (Volkswagen Touareg) mantense líder no Rallye Internacional Ruta da Seda (...) Sainz, acompañado do copiloto Lucas Cruz, clasificouse na segunda posición por detrás do surafricano Giniel De Villiers, quen completou en 2 minutos e 14 segundos os 617 quilómetros de percorrido entre as localidades rusas de Vyazma e Lipetsk" ¡¡Vaia máquina!!

Perdoade esta entrada tan informal ó lado das de David e de Begoña (moi coidada, sobre Cunqueiro). É consecuencia da miña teima de arquivalo todo.

"Curiosidades" coma esta teño gardadas varias de diferentes xornais. Se cadra outro día interrómpovos con outra.

Ata máis ver

Comezamos a traballar

Comezamos a "subir" cousas ao noso blog sobre o autor a quen se dedican as Letras Galegas este curso 2010-2011: Lois Pereiro, o poeta "punk", como moitas veces se lle chamou.
E por fin Manuel Grueiro fixo o seu grafitti!
Que vos parece?

Algo sobre Cunqueiro

Como este ano é o centenario do seu nacemento, contámosvos algo sobre el e DESPOIS TRABALLAREDES VÓS.
Cunqueiro foi un xenio da fabulación, precursor do realismo máxico, defensor da nosa lingua, retratista xenial de moitos personaxes tradicionais e unha dos voces poéticas e narrativas máis destacadas da nosa literatura.

Cunqueiro é coñecido por unha filosofía vital de home conversador, de verba e risa fácil, contador de historias e de fantasía desbordante.

Naceu en Mondoñedo, no ano 1911 e alí está a súa estatua hoxe en día, sentado na praza da Catedral.

Os seus inicios na literatura viñeron dados pola poesía. Antes da Guerra Civil, o creador de Mondoñedo xa tiña publicados tres libros de poemas en galego, obras intensas como Mar ao Norde (Santiago, 1932), Poemas do si e do non (Lugo, 1933) e Cantiga nova que se chama ribeira (Santiago, 1933), inspirado este último no estilo, nas formas e nos temas dos trobadores da Galicia medieval, dentro dunha vangarda que os de 4º ESO estades estudando nestes momentos... (Vai un positivo para quen nos comentarios desta entrada acerte co nome dese "ismo poético").

Despois da Guerra Civil, coma sempre, a vida dos autores galegos vai dar un cambio fundamental. Cunqueiro comeza a empregar o castelán xunto co galego como vehículo de literatura. Co castelán como arma gaña o premio Nadal en 1968 con Un hombre que se parecía a Orestes, unha das súas obras máis coñecidas a nivel español, ou Viajes y fugas de Fanto Fantini della Gherardesca.

A súa obra en galego é interesantísima: iniciouse na narrativa con Merlín e familia (Vigo, 1955) á que seguirán As crónicas do Sochantre ou a exótica Si o vello Simbad volvese ás illas.

É un escritor de mitos: continuamente a súa obra remite ós vellos libros de cabaleirías da época medieval, ás lendas artúricas e do Santo Grial...

Opinión

O galeblog é un espazo virtual do departamento de Lingua e Literatura galega do noso cole no que se tratan diversos temas relacionados coa nosa lingua, cultura e literatura galegas. Neste blog os alumnos e alumnas podemos deixar os nosos comentarios relacionados coas entradas ou senón tamén podemos crear as nosas propias entradas sobre as charlas, conferencias, saídas ... que facemos habitualmente no cole ou sobre temas do noso interese.

Por favor, animádevos a visitarnos, a escribir e a deixar comentarios!

David Vidal, 4º A ESO.

Morre Fenández del Riego

O último autor da Xeración Nós que aínda vivía, Francisco Fdez. del Riego, morreu aos 97 anos. Foi un dos fundadores da Editorial Galaxia, moi importante nos anos 50 para a recuperación da nosa lingua e da nosa literatura. Ademais foi o creador do Día das Letras Galegas.

Fomos á biblioteca da vila

Exposición de libros de X. Alcalá na biblio

E alí estaba Xavier Alcalá. Falounos de escribir, dos seus amigos que escriben, das historias que hai que contar e contalas ben... E citou libros e autores que el aconsella. Díxonos, por exemplo, que había que ler OBRIGATORIAMENTE: O paso do Noroeste, de X. Queipo, A esmorga de E. Blanco Amor, dentro da Literatura galega, e na literatura ibérica hai que ler a Eça de Queirós, a Torrente Ballester e por suposto a Julio Verne. Falounos de que García Márquez é un "pesado", igual que Pérez Reverte e que os libros "best sellers" como La catedral del mar ou Los pilares de la tierra. Sen embargo, díxonos que Cunqueiro é o CREADOR DO REALISMO MÁXICO.

Tamén nos falou dos gustos literarios da súa muller: os libros "interiores", de introspección e psicoloxía. A el -contounos- gústanlle máis os épicos, os de viaxes.
E, polo que puidemos darnos conta, non lle gusta o fútbol, polo menos non lle gusta que se perda tanto tempo con ese deporte.
Vive entre dous mundos: Bélxica e A Coruña e ás veces di que se esquece de onde está.
A moitos de nós gustounos, pasamos un bo rato escoitando a un gran conversador. Aínda que nos gustaría que nos tivese falado algo máis dun dos seus contos que acababamos de ler: "Paralelo 55". Outra vez será... Non si?

Patricia e Alex

Cita na biblioteca da vila

O mércores 24, ás 13,10h., 4ºA e 4º B ESO iremos ata a biblioteca para ter un encontro con Xavier Alcalá. Se queredes saber algo sobre o autor, podedes entrar aquí: http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=XavAlcal

ESTE CURSO 2010-2011

Estamos traballando co autor ao que se lle dedica o día das Letras galegas: o "poeta-punk" LOIS PEREIRO.

Tamén estamos a facer unha carpeta con todos os autores homenaxeados, dende Rosalía de Castro (1963) ata hoxe. E queremos facer un xogo con todos eles para divertirnos aprendendo.

Seguiremos informando...