"Vendo eses ollos latexantes
cal visión dunha imaxe entresoñada
no seu interno tremor que me fascina
desexaría entrar nela e refuxiarme
no seu corpo secreto para sempre
protexido da mortcoa súa vida
féndeme o corpo un húmido arrepío
e bícame as veértebras con furia
nun vértigo de dor e de tenrura".
cal visión dunha imaxe entresoñada
no seu interno tremor que me fascina
desexaría entrar nela e refuxiarme
no seu corpo secreto para sempre
protexido da mortcoa súa vida
féndeme o corpo un húmido arrepío
e bícame as veértebras con furia
nun vértigo de dor e de tenrura".
O QUE ME INSPIRA ESTE POEMA:
Amor agonizante, rocordos doces, impaciencia desbordante, amor, máis
amor acumulado. Refuxio, agarimo, confidencia, seguridade... todo iso é o que este
amor lle permitía sentir, sendo agora un recordo latexante e
omnipresente que lle causa dano.
Amor agonizante, rocordos doces, impaciencia desbordante, amor, máis
amor acumulado. Refuxio, agarimo, confidencia, seguridade... todo iso é o que este
amor lle permitía sentir, sendo agora un recordo latexante e
omnipresente que lle causa dano.
SILVIA BLANCO
1 comentario:
Silvia: gustoume moito o teu comentario. Refixeches o poema!
David: alégrome de que che guste, parece que "ides entrando" por Lois Pereiro, aínda que xa sabedes que nel o amor e a morte (polo tanto, a tristeza) parecen selo TODO.
Publicar un comentario